Ζουό, Λιόν

(Léon Jouhaux, 1879 – 1954). Γάλλος συνδικαλιστής ηγέτης. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο γαλλικό και παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα, κατά το α’ μισό του 20ού αι. Βιομηχανικός εργάτης, ενδιαφέρθηκε από νεαρή ηλικία για το σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα και το 1909 εξελέγη γενικός γραμματέας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (Confédération Générale du Travail), θέση την οποία διατήρησε έως το 1940. Το 1914, με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, ακολούθησε την πολιτική γραμμή της Β’ Διεθνούς και υποστήριξε την εθνική ενότητα, ενώ στη συνέχεια πήρε θέση εναντίον της Ρωσικής επανάστασης του 1917. Υπήρξε μέλος της γαλλικής αντιπροσωπείας στη διάσκεψη της ειρήνης του Παρισιού, το 1919-20, αντιπρόσωπος της Γαλλίας στο Διεθνές Συνέδριο Εργασίας της Ουάσινγκτον (1919) και μέλος του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας της Κοινωνίας των Εθνών. Οπαδός των μεταρρυθμιστικών ιδεών και αντίθετος προς την τακτική της Γ’ Διεθνούς, κατά τη διάρκεια των εργασιών του εργατικού συνεδρίου της Ορλεάνης, τον Σεπτέμβριο του 1920, ο Ζ. εισηγήθηκε και πέτυχε την απόρριψη των προτάσεων της Γ’ Διεθνούς για τη συγκρότηση ενιαίου εργατικού μετώπου, με αποτέλεσμα μετά από έναν χρόνο να διασπαστεί η CGT με τη διαγραφή της αριστερής της πτέρυγας, η οποία το 1922 ίδρυσε την Ενωτική Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (CGTU). Έως το 1940, ο Ζ. αποτελούσε ηγετική φυσιογνωμία της Διεθνούς των συνδικάτων του Άμστερνταμ και κατά την περίοδο 1925-26 αγωνίστηκε για να αποκλειστούν από αυτήν τα φασιστικά συνδικάτα από τα διεθνή εργατικά συνέδρια. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, μετά την κατάληψη της Γαλλίας από τους Γερμανούς, τέθηκε σε αυστηρή επιτήρηση και το 1943 εκτοπίστηκε. Το 1945 εξελέγη και πάλι γενικός γραμματέας της CGT, αλλά αυτή τη φορά μαζί με τον κομουνιστή Μπενουά Φρασόν (Benoit Frachon). Παραιτήθηκε όμως το 1947, σε ένδειξη διαφωνίας προς τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Το 1948 ίδρυσε τη Γαλλική Συνομοσπονδία Εργασίας Εργατική Δύναμη (CGT Force Ouvrière), με αποτέλεσμα να διαγραφεί από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία και να μεταπηδήσει στη Διεθνή Συνομοσπονδία Ελεύθερων Εργατικών Συνδικάτων, στην οποία εξελέγη μέλος της εκτελεστικής επιτροπής. Ο Ζ. υπήρξε επίσης πρόεδρος του Εθνικού Οικονομικού Συμβουλίου της Γαλλίας και το 1951 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για την ειρήνη. Ασχολήθηκε επίσης και με τη συγγραφή έργων της ειδικότητάς του: Ο συνδικαλισμός και η Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (1920) και Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (1921).